Lumis: Noni, czy jest Pani szorstką osobą?

Höfner (śmiejąc się): Ja, szorstką osobą (śmiejąc się dalej)? Co to jest za śmieszne pytanie? Nie jestem szorstką osoba. I jeżeli uważa pan, to za warunek do pracy metodą prowokatywną, muszę zdecydowanie zaprzeczyć.

Urywek rozmowy Joanny Czarneckiej z Sanją Zlatković –  psychologiem klinicznym, psychologiem zdrowia, Członkiem Zespołu Provocartis (Austriacki Instytut humorystycznej prowokacji w doradztwie, szkoleniu i coachingu) o jej początkach pracy prowokatywnej. Rozmowa odbyła się w 2014r. w trakcie naszej wizyty w Provocartis w Wiedniu

Provocare: Jak zaczęła się moja przygoda prowokatywna?

Provocare: Jak rozpoczęła się Twoja przygoda z prowokatywnością?

Brian: Dorastałem w rodzinie, w której poczucie humoru było mi znajome od wczesnego dzieciństwa. W domu zawsze słychać było śmiech. Mój ojciec z zawodu był farmaceutą ale miał bardzo terapeutyczną osobowość. Moja babcia od strony matki miała zwyczaj nadawania ludziom przezwisk – choć przeważnie bez użycia Złotej Zasady Terapii Prowokatywnej.

Provocare: Jak rozpoczęła się Twoja przygoda z prowokatywnością?

Hephzibah: Pierwszy raz usłyszałam o Franku Farrelly’m, kiedy Brian pojechał na spotkanie z nim w 1996r. Brian wrócił z nagraniem audio swojej pierwszej sesji z Frankiem, na której to Brian mówił o mojej trudnej siostrze i dynamice rodziny. Zaciekawiło mnie to!