Wywiad z Marcinem Bortkiewiczem
Pomysł na wywiad pojawił na Festiwalu Filmowym Hommage à Kieslowski w Sokołowsku. Aśka zobaczyła film (Noc Walpurgi), poznała reżysera i powiedziała „oooooo” – tak, jak to tylko ona potrafi. Bezpośredni, skłaniający do myślenia, nazywający wprost trudne tematy, ale z taką serdecznością i humorem, że nie sposób się obrazić – taki bliski nam i myśleniu o prowokatywności człowiek. Ciekawe do czego Ciebie zainspiruje…
Pamiętam moją ostatnią rozmowę z Frankiem Farrelly – oko w oko jak mówią kowboje – gdzie cichym głosem spytałam, co by powiedział, gdyby ktoś w Polsce chciał skupić się nad badaniem jego metody. Rozwijaniem jej tak od strony terapii, zastosowania w pracy socjalnej, pedagogicznej, prozdrowotnej, jak i biznesowej, warsztatowej / treningowej itp. Frank popatrzył na mnie uważnie, po czym na mojego tłumacza i Przyjaciela Piotra Barańskiego i powiedział patrząc głęboko mi w oczy:
fragment książki: „Humor und Provokation in Beratung und Coaching.” Dr. Charlotte Tracht und Dr. Noni E. Höfner
Lumis: Noni, czy jest Pani szorstką osobą?
Höfner (śmiejąc się): Ja, szorstką osobą (śmiejąc się dalej)? Co to jest za śmieszne pytanie? Nie jestem szorstką osoba. I jeżeli uważa pan, to za warunek do pracy metodą prowokatywną, muszę zdecydowanie zaprzeczyć. Bez bezgranicznego szacunku do klienta w ogóle nie funkcjonuje styl prowokatywny.
Lumis: Czy istnieje zagrożenie, że klienci czują się jak ofiary?
Urywek rozmowy Joanny Czarneckiej z Sanją Zlatković – psychologiem klinicznym, psychologiem zdrowia, Członkiem Zespołu Provocartis (Austriacki Instytut humorystycznej prowokacji w doradztwie, szkoleniu i coachingu) o jej początkach pracy prowokatywnej. Rozmowa odbyła się w 2014r. w trakcie naszej wizyty w Provocartis w Wiedniu
Niedziela (17.05.2015), godzina około 17:00, Restauracja Kamanda Lwowska (nie ma błędu w nazwie restauracji ) Dwa stoliki sąsiadujące obok siebie. Przy jednym stoliku: Noni, Ditch (mąż Noni), Piotr, Agnieszka, Paulina i ja. Przy stoliku obok liczna Rodzina obchodząca urodziny jednej z osób. Rozmowy krążyły wokół metod prowokatywnych, warsztatu, uczestników, dalszej współpracy i tematów typowo ludzkich (życia, dzieci, kuchni). W pewnym momencie mały chłopiec (około 1-2 latka) zaczął coraz ciekawiej i odważniej zaczepiać nas i na jakiś czas „przesiadł się” do naszego stolika. Zaskoczyła nas jego uważność, otwartość i odwaga tak na nowych ludzi, jak i nowe odkrycia i doświadczenia.
Urywek przyjacielskiego dialogu Provocare z Brianem Kaplanem o jego rozumieniu metody prowokatywnej.
Provocare: Jak rozpoczęła się Twoja przygoda z prowokatywnością?
Brian: Dorastałem w rodzinie, w której poczucie humoru było mi znajome od wczesnego dzieciństwa. W domu zawsze słychać było śmiech. Mój ojciec z zawodu był farmaceutą ale miał bardzo terapeutyczną osobowość. Moja babcia od strony matki miała zwyczaj nadawania ludziom przezwisk – choć przeważnie bez użycia Złotej Zasady Terapii Prowokatywnej. Niemniej jednak te przezwiska często w bardzo zabawny sposób podkreślały ludzkie słabości.
