Zapis rozmowy w przerwie warsztatów Jeroen Stek’a w Warszawie organizowanych przez Provocare. O prowokatywności, improwizacji, terapii. Zaskakujące, prawda?

Oskar – Co u ciebie było pierwsze: terapia czy teatr, improwizacja?

Z Pawłem Najgebauer spotkaliśmy się w Jasiu i Małgosi. Dobre miejsce. Na rozmowę tym bardziej. Ta była trochę improwizowana. Paweł mało miał do czynienia z metodycznym podejściem do prowokatywności, my z metodycznym podejściem do improwizacji. Było o improwizacji, kreatywności, uważności, lęku, życiu.

Joanna: Czym dla Ciebie jest improwizacja?

Oskar Hamerski: Kiedy pierwszy raz spotkałem się z improwizacją teatralną poczułem, że znalazłem coś za czym zawsze tęskniłem, chociaż nie zdawałem sobie z tego sprawy.

Oskar Hamerski: Prowokatywność z tego co zobaczyłem i z tego co rozumiem jest takim tańcem szamańskim dla jednego widza. Jest takim spektaklem aktora dla jednego widza. Widz siedzi podczas niego jak zahipnotyzowany i doświadcza siebie, emocji, różnych myśli … to rodzaj niesamowitegoterapeutycznego, uwalniającego performansu tworzonego dla danej osoby.

Pomysł na wywiad pojawił na Festiwalu Filmowym Hommage à Kieslowski w Sokołowsku. Aśka zobaczyła film Noc Walpurgi, poznała reżysera Marcina Bortkiewicza i powiedziała „oooooo” – tak, jak to tylko ona potrafi. Bezpośredni, skłaniający do myślenia, nazywający wprost trudne tematy, ale z taką serdecznością i humorem, że nie sposób się obrazić – taki bliski nam i myśleniu o prowokatywności człowiek. Ciekawe do czego Ciebie zainspiruje…

Pamiętam moją ostatnią rozmowę z Frankiem Farrelly – oko w oko jak mówią kowboje – gdzie cichym głosem spytałam, co by powiedział, gdyby ktoś w Polsce chciał skupić się nad badaniem jego metody. Rozwijaniem jej tak od strony terapii, zastosowania w pracy socjalnej, pedagogicznej, prozdrowotnej, jak i biznesowej, warsztatowej / treningowej itp. Frank popatrzył na mnie uważnie,po czym na mojego tłumacza i Przyjaciela Piotra Barańskiego i powiedział patrząc głęboko mi w oczy…