Tłumaczenie filmu: http://www.dailymotion.com/video/x50snm_jaap-hollander-over-provocatief-coa_lifestyle.
Frank Farrelly był pracownikiem socjalnym (właściwie nadal jest pracownikiem socjalnym, tyle że będącym w stanie spoczynku), który zajmował się pacjentami szpitala psychiatrycznego. W tym szpitalu mieściło się również centrum szkolenia terapeutów, w którym wykładał sam Carl Rogers. Tak więc Frank Farrelly był rogeriańskim psychoterapeutą, który przeprowadził około 300 rozmów z pacjentami oddziału psychiatrycznego, będącymi tuż przed wypisem ze szpitala. Podczas tych rozmów nie działo się zbyt wiele. Przebiegały one podobnie: „No, więc zostałem wypisany ze szpitala i mam wątpliwości, czy na pewno wszystko będzie dobrze.

Czego możemy się nauczyć z terapii prowokatywnej, co można zastosować w coachingu?

Terapia prowokatywna została stworzona przez Frank’a Farrelly’ego na bazie nowoczesnych, eksperymentalnych interwencji z późnych lat 50. i wczesnych lat 60. XX wieku. Ostatecznie swoją nazwę otrzymała w 1966 roku. W tamtym czasie Frank był pracownikiem socjalnym, który jako psychiatra zerwał z terapią zorientowaną na kliencie z powodu frustracji związanej z powtarzającej się natury problemów swoich pacjentów. Zaczął dawać całkowicie szczery feedback dotyczący tego jak ich widział i łączył go z przesadzonymi luźnymi skojarzeniami z jego strony oraz humorem. Jego klienci zaczęli wykazywać poprawę. Frank zachęcał ich nawet, by utrzymywali i wzmacniali swoje dysfunkcyjne zachowania i symptomy. Czasem wyolbrzymiał ich negatywne wyobrażenia o samych sobie, aby sprowokować ich do przyjęcia bardziej pozytywnej oceny lub by się z siebie zacząć śmiać – nierzadko po raz pierwszy od wielu lat. TP jest szczególnie przydatna, kiedy problemy klienta są powiązane z niską samooceną i negatywnymi wzorcami przekonań.

Wewnętrzne i zewnętrzne spojrzenie na wesołe i krytyczne sytuacje socjalne! – Leo Gürtler, Universität Tübingen Paper PEPS 2005

Humor z jego leczniczym wpływem na ciało i umysł jest badany głównie w badaniach osobowości (Ruch, 1998) oraz w obszarze psychoterapii (Farrelly & Brandsma, 1986; Höfner & Schachtner, 1995; Weeks & L’Abate,1985). W szkolnictwie i w innych kontekstach nauczania i uczenia się humor badano dotychczas głównie pod kątem możliwości zwiększenia wyników w nauce i performance (Zillman & Bryant, 1983; Ziv, 1988; Nevo et al., 1998). Integrująca i zapraszająca funkcja humoru jako czynnika społecznego w kontekstach nauczania i uczenia się stanowi dotychczas zaniedbany obszar naukowego badania humoru. (Huber, 2001; Powell & Andersen, 1985). Wyjątki tworzą w obszarze niemieckojęzycznym w ostatnich latach prace Katschniga (2004), Bönsch-Kauke (2003, 1999), Risslanda (2002) und Kassnera (2002). Należy również wymienić prace Kotthoffa (1996a, 1996b, 1998) dotyczące badań gender.