Kodeks lojalności wśród przestępców, więźniów, kryminalistów i niektórych uciskanych grup mniejszościowych jest dobrze znanym zjawiskiem społecznym. Ten kodeks postępowania stanowi nie tylko przyjęcie odbiegających od społecznych norm wartości grupowych, ale w szczególności zabrania poszczególnym członkom grupy wchodzenia w układy z członkami innych grup, zwłaszcza tych reprezentujących „władzę”.
Zapytaj jakiegokolwiek pacjenta, czy chce zostać rehabilitowany, a niezmiennie odpowiedzią będzie „tak”, spróbuj zrobić wszystko, aby skutecznie wprowadzić to w życie, a niezmiennie odpowiedzią behawioralną będzie „nie”. Jedną z przyczyn tej rozbieżności pomiędzy słowami a zachowaniem jest to, że potrzeba minimalnego wysiłku, aby powiedzieć społecznie akceptowalne „tak” i maksymalnego wysiłku, aby coś z tym zrobić.
Artykuł Wojtka Grada o „cierpieniach młodego trenera”, który wcale nie jest taki młody, ale i tak cierpi, sile i odporności psychicznej (Mental Tougness), refleksjach dotyczących wpływu stylu prowokatywnego na efektywność warsztatów budowania odporności psychicznej. I o tym, dlaczego koń nie pije…
Garść cytatów z warsztatów Noni, które organizowaliśmy w 2015r. Co prawda nic nie zastąpi refleksji płynących z doświadczania i obserwacji Noni (a właściwie dr Eleonore Höfner – niektórzy oburzają się kiedy pomijane są tytuły, choć sama Noni nie przywiązuje do tego wagi) na żywo, dlatego najbliższa możliwość już 6-8.10.2017.
chwila refleksji Piotrka Barańskiego, coacha, trenera, copywritera, improwizatora w teatrze improwizowanym BEZ KLEPKI.
Kiedy pierwszy raz wiele lat temu zetknąłem się z prowokatywnością w pracy z drugim człowiekiem, wiedziałem, że to coś dla mnie. Byłem pod ogromnym wrażeniem mocy, kreatywności, naturalności i różnorodności tej metody. Sesja, której doświadczyłem wyglądała jak normalna rozmowa, a nie mniej lub bardziej sztywny schemat, w którym wychodzimy od A, dochodzimy do B, by zakończyć w C. I nie zrozumcie mnie źle – nie mam nic przeciwko tradycyjnym formom coachingu, także ich używam z powodzeniem w swojej pracy i one też jak najbardziej działają. Prowokatywność była jednak czymś ożywczym, dużo bardziej spójnym ze mną, tym, jak odczuwam i zapewne moimi własnymi schematami (tak, niechęć do sztywnych struktur to też pewien wzorzec 😉 )
Na początku lat 60 XX wieku, młodemu amerykańskiemu psychoterapeucie Frankowi Farrelly’emu, w trakcie pracy z chronicznie schizofrenicznym pacjentem w końcu puściły nerwy (dało to początek całkiem nowemu kierunkowi terapii). Pacjent ten tygodniami i miesiącami, przyjmując rolę ofiary, lamentował nad własną bezradnością. Farrelly natomiast próbował przez cały ten czas budująco przekonywać pacjenta o jego wartości, potencjale i próbując przeświadczyć go o fakcie, że z pewnością jest jeszcze w stanie coś konstruktywnego zrobić ze swoim życiem. W trakcie 91. godziny terapeutycznej cierpliwość Farrelly’ego się skończyła i zaczął potwierdzać negatywne przeświadczenia pacjenta o jego własnej osobie.
