Maria Raszewska
PRZEGLĄD Edukacyjny 1 (6ł, 2008r) strony 8-10
„Śmiech doprowadza do pojednania pomiędzy czystym rozumem a uczuciowością, co również jest jednym z ważniejszych założeń terapeutycznych. Jedynie dzięki niemu człowiekowi udaje się jednocześnie powrócić do swych początków osobniczych, do dzieciństwa, przebywając jednocześnie u korzeni
David Lake. Sierpień, 1999. Copyright David Lake 1999.
Tłumaczenie: Dorota Pec
Dosłownie słowa te oznaczają kogoś głupiego, nieświadomego. Jednak w filozofii Zen jest to często pochlebne określenie człowieka, który „nie ma oka do patrzenia”, wydaje się osobą pospolitą, nie mającą nic wspólnego z Zen.
{Sentencje Zen pochodzą z “The Zen Koan”; Isshu Mura & Ruth Fuller Sasaki, Harvest, 1965}
Frank Farrelly uważa, że lecząca jest szczerość, która działa uzdrawiająco. On sam w kontakcie z klientami jest szczery. Twierdzi, że mówi im to, „co oni myślą o sobie przez wiele miesięcy i lat. To, co mówią im od lat: rodzina, nauczyciele, współpracownicy itd. I to, co oni wyobrażają sobie, że powiedzieliby im obcy ludzie, gdyby ich znali.
Terapia Prowokatywna stawia wszystkie przyjęte mądrości dotyczące terapii na głowie. Przedstawiam wam terapię, w której terapeuta wyśmiewa się z problemów klienta, wyolbrzymia je przekraczając wszelkie ich granice i sugeruje szalone i surrealistyczne rozwiązania wymyślone „na poczekaniu”. Dlaczego więc wydaje się być skuteczna?
Kodeks lojalności wśród przestępców, więźniów, kryminalistów i niektórych uciskanych grup mniejszościowych jest dobrze znanym zjawiskiem społecznym. Ten kodeks postępowania stanowi nie tylko przyjęcie odbiegających od społecznych norm wartości grupowych, ale w szczególności zabrania poszczególnym członkom grupy wchodzenia w układy z członkami innych grup, zwłaszcza tych reprezentujących „władzę”.
Zapytaj jakiegokolwiek pacjenta, czy chce zostać rehabilitowany, a niezmiennie odpowiedzią będzie „tak”, spróbuj zrobić wszystko, aby skutecznie wprowadzić to w życie, a niezmiennie odpowiedzią behawioralną będzie „nie”. Jedną z przyczyn tej rozbieżności pomiędzy słowami a zachowaniem jest to, że potrzeba minimalnego wysiłku, aby powiedzieć społecznie akceptowalne „tak” i maksymalnego wysiłku, aby coś z tym zrobić.
