„Drogi Panie Onufry, co roku, w Sylwestra, postanawiam, że będę żyć inaczej. Bardzo chcę, na początku nawet mi wychodzi i… finalnie wszystko wraca do punktu wyjścia. Co robić?” Zenon

Nic nie robić, Panie Zenonie. Nic. Jest takie powiedzenie: ”Jak partia mówi, że zrobi, to mówi”. Z postanowieniami noworocznymi jest tak samo. Nie są po to, by je realizować, tylko po to, żeby o nich myśleć, marzyć. Żeby przez chwilę było Panu lepiej.

Nazywam się Grzmot, Onufry Grzmot. Wysoki. Przystojny. Owiany słońcem i bryzą, oparty o solidnie ubłocony terenowy wóz, mężczyzna. Masz to? To nie ja. A ten obok? Niski, wciąż uśmiechnięty starszy pan? Nieco krępy. O! Skoczył przez murek i turla się po trawie z czwórką dzieciaków. Czwórka wnuków? Turlanie po trawie? Nic dziwnego, że jest łysy niczym kolano. I czego on tak się cieszy? Dobrze, że to też nie ja. Ani ta zapracowana kobieta z laptopem i kawą w ręku. A przynajmniej wygląda jak kobieta… Dzisiaj nic nie wiadomo. Czemu o nich piszę skoro to nie ja?